Open brief aan Matthijs van Nieuwkerk
| Beste Matthijs, Daar hang je. Aan de hoogste boom die je zelf nota bene als zaadje hebt doen ontkiemen. Al die jaren heb je haar met bevlogenheid en enthousiasme toegesproken. En niet zonder resultaat: jarenlang heeft het publiek (en je werkgever!) kunnen smullen van haar weelderigheid en de vruchten zo rijp dat het sap eruit spatte. Jaar op jaar. Je programma kende geen natuurlijke seizoenen. En nu hang je daar, vertwijfeld, en je vraagt je af: hoe kan ik nu worden teruggevouwen tot één aaneengeregen schreeuw, de Eeuwige Driftbui. Met beneden aan de wortels van de mammoetboom het miljoenenpubliek dat zich verkneukelt op de platte aarde. Bestaande uit al die mensen die jou in al die jaren ophemelden. Vijf jaar geleden schreef ik je een e-mail, met daarin het verzoek je een Fitch persoonlijkheidsanalyse te kunnen afnemen. Mijn fascinatie kent geen weerga als het gaat om hen die zo groot zijn geworden dat ze de hemel bijna kunnen aanraken. Wat maakt het dat sommige persoonlijkheden het extreem uiterste uit hun talent weten te persen, terwijl andere niet verder raken dan een saai in elkaar gewrochten POP-plan waar de honden geen brood van lusten? Macht corrumpeert zegt men. Het bederft, de persoon zelf, en zijn omgeving om hem heen. Alsof macht zelf de bron van alle lelijkheid is. Zie de redacteuren die je promoveerde tot eindredacteur, voor je het wist, ontpopten ze zich voor je ogen als nieuwe ware despoten aan je zijde. Het moét dus wel de macht zijn. Echter, iets kan niet bederven als het op zichzelf niet al ingrediënten heeft die de derving in gang zetten. Heb je een steen ooit zien bederven? Het is de mens zelf die al deze ingrediënten in zich herbergt. Kwaliteit én valkuil. Kracht én kwetsbaarheid. Goddelijke eigenschappen én duivelse randjes. We hebben de zondebok ooit in het leven geroepen, om hem op te zadelen met onze eigen hoofdzonden, en hem vervolgens de woestijn in te sturen. Sindsdien leven we in het valse besef dat we onschuldig zijn. En sluimeren onze donkere eigenschappen in onze schaduw, vermeden, ongenoemd, onaangeraakt. Totdat die machtige positie binnen handbereik is. Hét moment dat ze eindelijk tevoorschijn kunnen komen. Geen gelijken meer die ons kunnen beletten. Zussen, broers, ouders, vrienden, collega's, er is geen weerwoord meer, eindelijk kun je ‘jezelf zijn’, en ons je ware aard tonen.. Maar er is meer: vraag een gemiddelde topsporter wat zijn ambitie is en het gaat al snel over grenzen verleggen. Van jezelf en van anderen. Maar hoe doe je dat als je weet dat we van nature het liefst binnen comfortabele zones blijven? Precies, door bewust of onbewust een duistere kant op te zoeken. Waar jij je kleinerend afzette tegen je ondergeschikten, is een individuele topsporter maar al te vaak kleinerend naar zichzelf. We kunnen alleen grenzen verleggen als we ‘iets' kunnen aanspreken van onze diepste bronnen. Bronnen waar we over het algemeen weinig bewustzijn van hebben. Dit is uiteraard geen vrijbrief voor je gedrag Matthijs. Topsport heb je bedreven, met de schade die daarvoor blijkbaar nodig was. Nu is het aan jou om daarop terug te reflecteren. Ik wens jou vooral de spiegel met mooie lichtjes omlijst die je ooit anderen voorzette in Holland Sport. Maar ik wil je vooral van die onmetelijke boom losmaken. Want ach, als één ding ons duidelijk is geworden: despotisch zijn is net zo min (of net zo meer?) je ware aard als je bijna onsterfelijke positie als meest succesvolle talkshowhost aan een tafel met 1.000.000 stoelen. Je bent weer mens geworden, geniet ervan! Groetjes, Nicolas Ps. doe jij voor mij nog even de Fitch analyse? |
