Hoeveel batterij heb je nog?
De zomer ligt achter ons.
Met één voet staan we al tussen de herfstbladeren. Pepernoten liggen in de winkel, terwijl de laatste schoolagenda’s van het nieuwe jaar nog niet eens zijn verkocht. Voor je het weet zitten we al weer midden in het Zwarte Pieten-debat. Ieder jaar brengt nieuwe ervaringen, ingrijpende en minder ingrijpende, maar de grote lijnen lijken soms verdacht veel op elkaar. Je slaapt, je eet, je werkt, je zorgt, je kletst, je eet, je ontspant, je slaapt. En het is weekend… Of gewoon weer maandag.
‘De batterij is weer opgeladen’, hoor je teruggekomen vakantiegangers zeggen. Geen verrassende uitspraak als je leest dat een kwart van de werkende Nederlanders met een chronisch slaaptekort rondloopt. Echter, is de vakantie bedoeld om op te laden?
Batterij opladen of leegmaken?
Vakantie betekent letterlijk ‘leegmaken’, en komt van het Latijnse woord ‘vacãre’ wat ‘leeg, vrij, zonder beheerder of eigenaar zijn’ betekent. Sommigen gebruiken de vakantie dan ook om het uit de klauwen gelopen to-do lijstje te verkorten, om zo het hoofd leeg te maken. Anderen nemen de eigenaarschap over hun tijd terug van de baas en verkiezen tijdelijk nieuwe werelden. Eenmaal thuisgekomen word je geconfronteerd met die andere werkelijkheid. Voor je het weet, zit je weer in de trein in dezelfde cirkel; slapen, eten, werken, slapen, eten… De verre reis pronkt aan een spijker aan de muur.
Opladen of leegmaken; dat is de vraag. Kunnen wij onze batterij namelijk wel opladen? Slaap kun je (beperkt) inhalen. Je kunt je levensstijl duurzaam veranderen, zodat je meer fit en energiek voor de dag verschijnt. Echter, opladen klinkt alsof we iets wat we kwijt zijn,, opnieuw kunnen aanvullen. Maar hoe zit dat met onze belangrijkste batterij…
Je levensverwachting in beeld
Mijn verwachte levensduur kan ik door het CBS laten uitrekenen. Wanneer ik als geboren optimist de meest positieve voorspelling aanhoud, word ik 81 jaar. Dat betekent dat ik nog meer dan de helft van mijn leven vóór mij heb: 49 jaar. Hierbij zijn alle onvoorspelbare invloeden die het leven plots een onverwachte draai kunnen geven, niet meegerekend.
Wanneer ik word geconfronteerd met een percentage van mijn iPhone-batterij van 61% (49 jaar van 81 jaar), ga ik de deur uit met een onbevredigd gevoel. Oké, met 61% kan ik nog redelijk veel handelingen uitvoeren. Maar het is ook niet meer de kracht die je voelt wanneer je met 88% of meer de deur uitgaat. Je gaat toch iets spaarzamer met je energie om. Wanneer het percentage onder de 30% verdwijnt, weet ik dat mijn telefoon kuren kan vertonen en plots kan uitvallen.
Besef van tijd dwingt tot keuzes
Het percentage van de iPhone-batterij confronteert mij met de eindigheid van de functionaliteit van de telefoon. De hoogte van het percentage bepaalt mede welke handelingen ik nog verkies om uit te voeren. De realisatie van mijn eigen eindigheid weet ik niet tot nauwelijks te doorgronden. Ook het leven is een batterij waarvan we de duur steeds afloopt, ongeacht de gezondste levensstijl die we ons kunnen aanmeten. Ongeacht het aantal vakantiedagen dat we opnemen.
Zou een dagelijkse confrontatie met mijn eigen levensduur mijn keuzes beïnvloeden? Zou een betere realisatie van je eigen sterfelijkheid je dagplanning veranderen? Welke andere keuzes zou je maken? Ga je je energie anders besteden? Of ben je tevreden met het rondje waar je zojuist weer aan begonnen bent?
